Utworzony w 1983 roku na powierzchni 12,04 ha. Obejmuje część doliny erozyjnej na krawędzi wysoczyzny morenowej w rejonie Oliwy. Chroni naturalne źródliskowe zbiorowiska roślinne, zwłaszcza łęgowe, ziołoroślowe i szuwarowe, w tym rzadko spotykany na niżu szuwar manny gajowej. Na terenie rezerwatu stwierdzono ponad 180 gatunków roślin naczyniowych, spośród których 2 podlegają ochronie częściowej (listera jajowata, wawrzynek wilczełyko). Na uwagę zasługuje duża reprezentacja gatunków górsko-podgórskich, m.in. przetacznik górski, tojeść gajowa, manna gajowa, niezapominajka leśna i kozłek bzowy. Wartość przyrodniczą rezerwatu podkreśla obecność 10 gatunków roślin znajdujących się na liście ginących i zagrożonych roślin naczyniowych Pomorza Zachodniego i Wielkopolski. Są to: czerniec gronkowy, fiołek przedziwny, kostrzewa leśna, kozłek bzowy, listera jajowata, manna gajowa, przetacznik górski, szczaw gajowy, wawrzynek wilczełyko i wyka leśna.

Utworzony w 1983 roku na powierzchni 11,74 ha. Obejmuje fragment lasu na zboczach krawędzi wysoczyzny morenowej w rejonie Sopotu. Chroni okazały starodrzew w zbiorowisku kwaśnej buczyny niżowej. Wiek najstarszych drzew, sosen, dębów i buków sięga 200 lat. Dzięki programowo ograniczonej ingerencji człowieka w rezerwacie można obserwować proces naturalnej samoczynnej przebudowy drzewostanu. Objawia się to stopniowym obumieraniem, wywracaniem się i łamaniem drzew starych i pojawianiem się w większych lukach nowego pokolenia drzew. Z przyrodniczego punktu widzenia jest to najcenniejsze stadium rozwoju buczyny, cechujące się największą bioróżnorodnością - tak zwana faza rozpadu drzewostanu. Na terenie rezerwatu stwierdzono 175 gatunków roślin naczyniowych, w tym 137 lokalnie rodzimych. Spośród nich 2 gatunki podlegają ochronie gatunkowej (ścisłej: jarząb szwedzki, częściowej: cis pospolity). Na szczególną uwagę zasługuje obecność jarzębu szwedzkiego, który umieszczony jest w Polskiej Czerwonej Księdze Roślin. Przy podstawach pni niektórych sosen od lata do jesieni wyrastają niekiedy owocniki szmaciaka gałęzistego. O wartości przyrodniczej rezerwatu świadczy też niedawno stwierdzone występowanie skrajnie rzadkich gatunków owadów o charakterze puszczańskim, których biologia związana jest z bardzo starymi i obumierającymi drzewami.

Utworzony w 1983 roku na powierzchni 8,97 ha. Obejmuje część lesistej doliny Kaczego Potoku, zwanego też rzeką Kaczą, rozcinającej krawędź wysoczyzny morenowej w sąsiedztwie Gdyni. Chroni dobrze zachowany łęg wiązowy z okazałym drzewostanem i bogatym runem. Wśród drzew wiodącą rolę pełnią tu olsza czarna i jesion wyniosły. Na obszarze rezerwatu stwierdzono 210 gatunków roślin naczyniowych. Na uwagę zasługuje stosunkowo duża ilość roślin górsko-podgórskich. Rosną tu między innymi bniec czerwony, kozłek bzowy, przetacznik górski i tojeść gajowa. Wartość przyrodniczą rezerwatu podkreśla obecność 6 gatunków znajdujących się na liście ginących i zagrożonych roślin naczyniowych Pomorza Zachodniego i Wielkopolski. Są to: kozłek bzowy, przetacznik górski, szczaw gajowy, wiechlina odległokłosa, wyka leśna i żywiec cebulkowy. Przy omawianiu tego rezerwatu trudno nie wspomnieć o zagrożeniu dla jego walorów ze strony rzeki Kaczej i potoku Źródło Marii, które stały się odbiornikiem wód opadowych z szybko powiększających się terenów zabudowanych.

Utworzony w 1983 roku na powierzchni 24,76 ha. Obejmuje część doliny potoku Cisówka wraz z przylegającymi zboczami na lesistej krawędzi wysoczyzny morenowej Pojezierza Kaszubskiego. Chroni naturalną rzeźbę terenu oraz dobrze zachowane zbiorowiska roślinne: żyzną buczynę pomorską, przystrumykowy łęg jesionowo-olszowy i roślinność źródliskową. Na terenie rezerwatu stwierdzono 217 gatunków roślin naczyniowych. Spośród nich 3 gatunki podlegają ochronie częściowej (gnieźnik leśny, wawrzynek wilczełyko, wroniec widlasty). Na uwagę zasługuje spora ilość roślin górsko-podgórskich. Rosną tu m.in. przetacznik górski, tojeść gajowa, manna gajowa, bniec czerwony i na kamieniach w potoku rzadki krasnorost Hildenbrandia rivularis. Wartość przyrodniczą rezerwatu podkreśla obecność aż 12 gatunków roślin znajdujących się na liście ginących i zagrożonych roślin naczyniowych Pomorza Zachodniego i Wielkopolski. Są to: czerniec gronkowy, gnieźnik leśny, kopytnik pospolity, kostrzewa leśna, kozłek dwupienny, manna gajowa, przetacznik górski, rzeżucha leśna, wawrzynek wilczełyko, wroniec widlasty, wyka leśna i żywiec cebulkowy.

Utworzony w 1988 roku na powierzchni 22,90 ha. Chroni położone na wysoczyźnie morenowej dobrze zachowane torfowisko wysokie z roślinnością mszarną (5,33 ha pod ochroną ścisłą) oraz otaczający bór bagienny i brzezinę bagienną. Najcenniejszym elementem przyrodniczym rezerwatu są trzy zespoły roślinne w centralnej, bezleśnej części torfowiska - mszar dolinkowy, mszar przygiełkowy i wysokotorfowiskowy mszar kępowy. Na terenie rezerwatu stwierdzono ponad 190 gatunków roślin naczyniowych, 27 gatunków mszaków i 43 porostów. Występują tu 3 gatunki roślin naczyniowych podlegających ochronie ścisłej (rosiczka długolistna, rosiczka okrągłolistna, wrzosiec bagienny) oraz 4 gatunki podlegające ochronie częściowej (bagno zwyczajne, bobrek trójlistkowy, widłak jałowcowaty, widłak goździsty). Stwierdzono także 2 gatunki mszaków podlegające ochronie ścisłej, 20 gatunków mszaków podlegających ochronie częściowej, 1 gatunek porostu podlegający ochronie ścisłej oraz 4 gatunki porostów objęte ochroną częściową. Wartość przyrodniczą rezerwatu podkreśla obecność aż 15 gatunków roślin znajdujących się na liście ginących i zagrożonych roślin naczyniowych Pomorza Zachodniego i Wielkopolski. Są to: bagnica torfowa, bagno zwyczajne, bażyna czarna, dąbrówka piramidalna, kosmatka gajowa, modrzewnica zwyczajna, pływacz drobny, przygiełka biała, rosiczka długolistna, rosiczka okrągłolistna, sit sztywny, turzyca bagienna, widłak goździsty, widłak jałowcowaty i wrzosiec bagienny. Ponadto znaleziono tu 5 gatunków bardzo rzadkich mchów i 1 rzadki gatunek wątrobowca.

Utworzony w 1990 roku na powierzchni 34,06 ha, obejmującej fragment lasu na krawędzi wysoczyzny morenowej Pojezierza Kaszubskiego. Chroni dobrze zachowane zbiorowiska leśne, głównie żyzną buczynę pomorską na zboczach Zamkowej Góry, rzadkie gatunki roślin oraz pozostałości wczesnośredniowiecznego grodziska i cmentarzyska kurhanowego. W bogatej florze rezerwatu stwierdzono 250 gatunków roślin naczyniowych, spośród których 9 podlega ochronie częściowej (centuria pospolita, gnieźnik leśny, listera jajowata, podkolan zielonawy, podrzeń żebrowiec, storczyk plamisty, wawrzynek wilczełyko, widłak jałowcowaty, wroniec widlasty). Na uwagę zasługuje występowanie tu wielu roślin rzadkich (w tym bardzo rzadkich mchów, 4 gatunki pod ochroną częściową), reliktowych i górsko-podgórskich. Aż 19 gatunków w rezerwacie znajduje się na liście ginących i zagrożonych roślin naczyniowych Pomorza Zachodniego i Wielkopolski: czerniec gronkowy, gnieźnik leśny, jaskier kaszubski, konietlica łąkowa, kostrzewa leśna, listera jajowata, manna gajowa, podkolan zielonawy, podrzeń żebrowiec, przetacznik górski, rzeżucha leśna, kukułka plamista, szczaw gajowy, świetlik błękitny, wawrzynek wilczełyko, widłak jałowcowaty, wroniec widlasty, wyka leśna i żywiec cebulkowy.

Utworzony w 1999 roku na powierzchni 61,06 ha. Obejmuje położone na wysoczyźnie morenowej Pojezierza Kaszubskiego śródleśne jeziora: Pałsznik, Wygodę i Krypko oraz przylegające szuwary, torfowiska i zbiorowiska leśne. Głównym przedmiotem ochrony są jeziora lobeliowe Pałsznik i Wygoda z bardzo rzadko spotykanymi północnymi gatunkami roślin wodnych. Występuje tu 5 gatunków wymienionych w Polskiej Czerwonej Księdze Roślin: poryblin jeziorny, poryblin kolczasty, lobelia jeziorna (stroiczka wodna), jeżogłówka pokrewna i wywłócznik skrętoległy. Na szczególną uwagę zasługuje poryblin kolczasty, mający tu ostatnią trwałą ostoję w Polsce. Jeziora Pałsznik i Wygoda mają cechy skąpożywnych jezior pierwotnych, powstałych po ustąpieniu zlodowacenia. Wyróżniają się one ubogą w wapń i inne pierwiastki biogenne, przezroczystą i dobrze natlenioną wodą. Należą do grupy 1,7% jezior w Polsce określanych ze względu na charakterystyczną florę jako lobeliowe. Ekosystemy wodne rezerwatu funkcjonują w powiązaniu z otaczającymi szuwarami, torfowiskami i lasami. Szczególnie dużą wartość mają torfowiska, cechujące się znaczną naturalnością, porośnięte roślinnością zawierającą rzadko spotykane ginące elementy flory torfowiskowej. Są to m.in. bagnica torfowa, przygiełka biała i turzyca bagienna. Na obszarze rezerwatu stwierdzono 240 gatunków roślin naczyniowych, blisko 50 gatunków mszaków i ponad 40 gatunków porostów. Z roślin naczyniowych 7 gatunków podlega ochronie ścisłej (grążel drobny, lobelia jeziorna, poryblin jeziorny, poryblin kolczasty, rosiczka długolistna, rosiczka okrągłolistna, storczyk błotny) i 4 ochronie częściowej (bagno zwyczajne, kukułka szerokolistna, widłak jałowcowaty, wroniec widlasty), zaś z mszaków 17 gatunków podlega ochronie gatunkowej. Przyrodnicze walory rezerwatu podkreśla obecność 24 gatunków znajdujących się na liście ginących i zagrożonych roślin naczyniowych Pomorza Zachodniego i Wielkopolski.

Utworzony w 2005 roku na powierzchni 2,80 ha jako rezerwat florystyczny, mający na celu zachowanie stanowisk roślin rzadkich i chronionych. Obejmuje położone w strefie krawędziowej wysoczyzny Pojezierza Kaszubskiego wąskie rozcięcie erozyjne o stromych zboczach oraz część przylegającej wierzchowiny. Dnem rozcięcia płynie okresowo wysychający ciek, zasilany przez źródliska przy południowym krańcu rezerwatu. Wierzchowinę i zbocza opanowała tu kwaśna buczyna niżowa, w dolnych partiach zboczy przeważa żyzna buczyna, zaś na dnie jaru znajduje się wąski pas roślinności siedlisk wilgotnych oraz źródlisk.

W rezerwacie stwierdzono 117 gatunków roślin naczyniowych. Dwa z nich podlegają ochronie częściowej (podrzeń żebrowiec i widłak jałowcowaty). Interesująca jest obecność kilku gatunków o podgórsko-górskim typie rozmieszczenia geograficznego, np. bzu koralowego, manny gajowej, olszy szarej, przetacznika górskiego, tojeści gajowej. O dużej wartości rezerwatu świadczy stwierdzenie tu aż 9 gatunków roślin znajdujących się na liście ginących i zagrożonych roślin naczyniowych Pomorza Zachodniego. Są to: czerniec gronkowy, dąbrówka piramidalna, gruszycznik jednokwiatowy, gwiazdnica bagienna, manna gajowa, podrzeń żebrowiec, przetacznik górski, stokłosa Benekena i wyka leśna.

Utworzony w 2005 r. na powierzchni 13,40 ha. Obejmuje lesiste dno źródliskowego odcinka doliny Swelini, położone w strefie krawędziowej wysoczyzny Pojezierza Kaszubskiego. Chroni dobrze zachowane lasy łęgowe i grądowe oraz półnaturalne śródleśne łąki. Drzewostan dominującego powierzchniowo łęgu jesionowo-olszowego buduje prawie wyłącznie olcha czarna. Mniejszą część powierzchni zajmuje grąd pomorski, o drzewostanie złożonym głównie z grabu pospolitego, dębu szypułkowego i olchy czarnej. Łąki zajmują kilkanaście procent powierzchni rezerwatu.

Stwierdzono tu ponad 205 gatunków roślin naczyniowych. Sześć z nich podlega ochronie częściowej (kruszczyk szerokolistny, kukułka krwista, kukułka plamista, kukułka szerokolistna, listera jajowata, wawrzynek wilczełyko). Niektóre obecne tu gatunki wymienione są na liście ginących i zagrożonych roślin naczyniowych Pomorza Zachodniego, m.in. czerniec gronkowy, fiołek przedziwny, manna gajowa, olsza szara, szczaw gajowy i kukułka plamista.

Z rzadkich ptaków często widuje się tu dzięcioła czarnego i pliszkę górską. W Swelini zaobserwowano rzadkiego płazińca, wypławka alpejskiego, którego obecność dobrze świadczy o czystości wód.

Utworzony w 2007 roku na powierzchni 38,52 ha, obejmujący porośnięte lasem dno i strome zbocza doliny potoku Strzyża. Przeważają tu zbiorowiska dobrze zaopatrzonych w wodę żyznych lasów liściastych: grąd gwiazdnicowy, przystrumykowy łęg jesionowo-olszowy i łęg wiązowy. Flora naczyniowa tego terenu liczy co najmniej 185 gatunków roślin, w tym 6 chronionych częściowo (naparstnica zwyczajna, tojad dzióbaty, wawrzynek wilczełyko, widłak jałowcowaty, widłak goździsty, wroniec widlasty) i szereg rzadkich. Dość dużą grupę stanowią gatunki o podgórsko-górskim typie rozmieszczenia. Na szczególną uwagę zasługuje jedyne znane dotąd w parku stanowisko tojada dzióbatego.

Utworzony w 2024 roku na powierzchni 8,53 ha, jako 11 rezerwat przyrody na terenie Parku. Znajduje się on w północnym kompleksie Parku koło miejscowości Kamień.

Rezerwat przyrody „Okuniewo” jest rezerwatem torfowiskowym, którego celem ochrony jest zachowanie kompleksu ekosystemów: jeziorka dystroficznego z płem mszarnym oraz otaczających je drzewostanów, w szczególności bukowych, wraz z ich bogactwem biocenotycznym, w tym populacją ważki - iglicy małej Nehalennia speciosa.. Wokół rezerwatu wyznaczono także otulinę.